„Nawroty” Joanny Lech to pozycja dla tych, którzy w poezji cenią nastrojowość, natchnienie i liryzm. Spiętrzona metaforyka, atmosfera złego snu, atrybuty kojarzące się z negatywnością – rozkładem, rozpadem, pęknięciem – powracają w tych wierszach jak natrętny refren. Lech do opisu świata i bycia w świecie używa słów kojarzących się z organicznością, chorobą, ciałem. Nagromadzone ponure „szpitalne” obrazy pokazują stan wiecznego rozdarcia i bólu, świat jest tu pokazany jako permanentna umieralnia. Powtarzalność metaforyki ma powodować uczucie przesytu i znużenia. Tytuł tomu doskonale wpisuje się w poetykę tych wierszy.

Nominacje Nagrody Literackiej NIKE 2011

W „Nawrotach” nawraca wszystko. Słowa, motywy, obrazy, obsesje, niemal frazy. Pełno tu strupów, rzeki, objawów choroby, popiołu, dreszczów, strachu, zimna, mgły i wilgoci. Te leksemy powracają natrętnie, obsesyjnie i są obecne w niemal każdym wierszu. Autorka sprytnie i sprawnie żongluje motywami. Świetnie komponuje obrazy. Wchodząc w ten świat, od początku nie mamy żadnych wątpliwości - różowo nie będzie. Szczęśliwie też nie. Będzie bolało, będzie chłodno, zwiedzimy „miejsca ciemne i zimne”.

Anna Wiech

artPapier 7(175)/2011

Tom "Nawroty" to jest kawał dobrej poezji, poemat rozpisany na wiersze (...) To wrażenie jest tym silniejsze, że Joanna Lech ma swoją własną poetykę. Te wiersze rzeczywiście są spójne, utrzymane są w jednej tonacji, głos jest wyrazisty. (...) Joanna Lech taką gęstą mową poetycką mówi bardzo wiele o tematach egzystencjalnych, o przemijaniu, o rozpadzie, o zapadaniu się w nicość. Takie tematy egzystencjalne, ciemne, dominują w tym tomie. Tak, to jest jakiś rodzaj poezji metafizycznej. Zapadanie się w pamięci i popadanie w niepamięć.

Konrad Wojtyła i Andrzej Skrendo

Radio Szczecin